Emigreren naar Spanje
laatste update 10-12-2025, auteur: Rens Buijs
In Cuba bediende Ariel Romero (49) meer dan twintig jaar het Woord als predikant van de Iglesia Cristiana Reformada. In 2011 behaalde hij zijn theologiegraad; hij werd daarmee een geleerd en gerespecteerd voorganger. Vandaag de dag werkt hij zes dagen per week in een Spaanse kwekerij: lange dagen, zwaar lichamelijk werk, voor een karig loon. En toch: in de weinige tijd die overblijft, blijft hij het Woord delen.
Jeugd en bekering
Ariels ouders waren onderwijzers die geloofden in de communistische idealen. “Ik groeide op zonder Bijbel,” vertelt hij. “Maar op mijn negentiende, tijdens de militaire dienst, verkondigde iemand mij het Evangelie. Ik kreeg een Nieuwe Testament en begon te lezen. God begon mijn leven diepgaand te veranderen. Vanaf dat moment ben ik Hem gaan volgen.”
De keiharde realiteit van Cuba
Het leven in Cuba is onhoudbaar geworden. Gebrekkige gezondheidszorg, gebrek aan voedsel en elektriciteit, uitzichtloosheid: de crisis dringt overal door. “Iedereen die kan, probeert te emigreren,” zegt Ariel. Dankzij zijn grootvader, die Spaans was, kon hij de Spaanse nationaliteit aanvragen. Maar gemakkelijk was dat niet. “Voor een Cubaan is emigreren een enorme opgave. Je moet alles verkopen wat je hebt: huis, bed, kleding, om genoeg geld bijeen te brengen voor papieren, tickets en de eerste periode in het buitenland.”
Een nieuw begin in Spanje
Samen met zijn zoon Johanan (18) reisde Ariel vooruit naar Spanje. Ze vonden een klein appartement in Torrox, een dorpje vlak bij Málaga. De huur bedraagt € 900 per maand. Bij aankomst merkte Ariel meteen dat hij hier niet voorganger kon zijn zoals in Cuba. “Dat was daar mijn ambt en mijn beroep. Hier kan dat op geen enkele manier.” Hij begon te bidden en zei tegen zijn gezin en tegen enkele Cubaanse vrienden die ook waren geëmigreerd: “We moeten ons in ieder geval in een huis samenkomen.”
En zo gebeurt het nu: elke zondag komt een kleine groep van negen christenen bijeen voor erediensten. Ariel gaat zelf voor in de diensten, dankbaar dat God hem daarvoor nog steeds de gelegenheid geeft.
Van theoloog naar arbeider
Op maandag stapt hij echter in een totaal andere wereld. Geen preekstoel, geen boeken, geen studeerkamer. Maar een kwekerij: zes dagen per week, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Voor € 7 per uur, zwart betaald omdat zijn identiteitskaart nog niet rond is. Zijn zoon Johanan werkt mee voor nog geen € 4 per uur. “Er blijft nergens tijd voor over,” zegt Ariel eerlijk. En toch gebruikt hij de weinige vrije tijd die hij heeft om het Evangelie te delen. Samen met enkele Cubaanse migranten evangeliseert hij in Torrox, waar steeds meer Latijns-Amerikaanse gezinnen een bestaan proberen op te bouwen.
Gezin weer samen
Kort geleden kwamen ook Sandra en dochter María Karla (19) over. Het afscheid van Cuba en de eerste periode in Spanje is zwaar voor het hele gezin. Ariel vertelt: “In mijn familie hebben we samen de beslissing genomen om hier een nieuw leven te beginnen. Ook al is de aanpassing moeilijk, met veel zorgen en gebrek aan van alles, we dragen het samen, vertrouwend op Gods beloften. We zien Zijn barmhartigheden elke dag.”
Christen in Cuba en Spanje
De verschillen zijn groot. “In Cuba zijn er duidelijke denominaties, en vaak kun je als predikant ook echt werken in de kerk. Hier in Spanje is dat anders. Om in het pastoraat te dienen, moet je daarnaast een andere baan hebben. Dat mis ik wel. Maar de kern blijft hetzelfde: iedere gelovige heeft dezelfde behoefte aan de nabijheid van God. Zijn Woord en Geest geven kracht, waar je ook bent.”
Hoop en gebed
Opvallend genoeg vraagt Ariel niet om financiële steun. “We hebben Bijbels nodig en belijdenisgeschriften. En als het mogelijk is ook theologische boeken. Mijn bibliotheek moest ik in Cuba achterlaten.”
Zijn gebed is eenvoudig en tegelijk indringend: “Dat mijn gezin en ik een gemeente mogen vinden waar we onze gaven kunnen inzetten voor de opbouw van de kerk. Dat ik ook in Spanje mijn roeping kan uitleven: dienen in het Koninkrijk van God.”
Van preekstoel naar kwekerij– en toch het Woord bedienen
In Cuba bediende Ariel Romero (49) meer dan twintig jaar het Woord als predikant van de Iglesia Cristiana Reformada. In 2011 behaalde hij zijn theologiegraad; hij werd daarmee een geleerd en gerespecteerd voorganger. Vandaag de dag werkt hij zes dagen per week in een Spaanse kwekerij: lange dagen, zwaar lichamelijk werk, voor een karig loon. En toch: in de weinige tijd die overblijft, blijft hij het Woord delen.
Jeugd en bekering
Ariels ouders waren onderwijzers die geloofden in de communistische idealen. “Ik groeide op zonder Bijbel,” vertelt hij. “Maar op mijn negentiende, tijdens de militaire dienst, verkondigde iemand mij het Evangelie. Ik kreeg een Nieuwe Testament en begon te lezen. God begon mijn leven diepgaand te veranderen. Vanaf dat moment ben ik Hem gaan volgen.”
De keiharde realiteit van Cuba
Het leven in Cuba is onhoudbaar geworden. Gebrekkige gezondheidszorg, gebrek aan voedsel en elektriciteit, uitzichtloosheid: de crisis dringt overal door. “Iedereen die kan, probeert te emigreren,” zegt Ariel. Dankzij zijn grootvader, die Spaans was, kon hij de Spaanse nationaliteit aanvragen. Maar gemakkelijk was dat niet. “Voor een Cubaan is emigreren een enorme opgave. Je moet alles verkopen wat je hebt: huis, bed, kleding, om genoeg geld bijeen te brengen voor papieren, tickets en de eerste periode in het buitenland.”
‘Het leven in Cuba is onhoudbaar geworden’
Een nieuw begin in Spanje
Samen met zijn zoon Johanan (18) reisde Ariel vooruit naar Spanje. Ze vonden een klein appartement in Torrox, een dorpje vlak bij Málaga. De huur bedraagt € 900 per maand. Bij aankomst merkte Ariel meteen dat hij hier niet voorganger kon zijn zoals in Cuba. “Dat was daar mijn ambt en mijn beroep. Hier kan dat op geen enkele manier.” Hij begon te bidden en zei tegen zijn gezin en tegen enkele Cubaanse vrienden die ook waren geëmigreerd: “We moeten ons in ieder geval in een huis samenkomen.”
En zo gebeurt het nu: elke zondag komt een kleine groep van negen christenen bijeen voor erediensten. Ariel gaat zelf voor in de diensten, dankbaar dat God hem daarvoor nog steeds de gelegenheid geeft.
Van theoloog naar arbeider
Op maandag stapt hij echter in een totaal andere wereld. Geen preekstoel, geen boeken, geen studeerkamer. Maar een kwekerij: zes dagen per week, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Voor € 7 per uur, zwart betaald omdat zijn identiteitskaart nog niet rond is. Zijn zoon Johanan werkt mee voor nog geen € 4 per uur. “Er blijft nergens tijd voor over,” zegt Ariel eerlijk. En toch gebruikt hij de weinige vrije tijd die hij heeft om het Evangelie te delen. Samen met enkele Cubaanse migranten evangeliseert hij in Torrox, waar steeds meer Latijns-Amerikaanse gezinnen een bestaan proberen op te bouwen.
Gezin weer samen
Kort geleden kwamen ook Sandra en dochter María Karla (19) over. Het afscheid van Cuba en de eerste periode in Spanje is zwaar voor het hele gezin. Ariel vertelt: “In mijn familie hebben we samen de beslissing genomen om hier een nieuw leven te beginnen. Ook al is de aanpassing moeilijk, met veel zorgen en gebrek aan van alles, we dragen het samen, vertrouwend op Gods beloften. We zien Zijn barmhartigheden elke dag.”
‘Zijn Woord en Geest geven kracht, waar je ook bent.’
Christen in Cuba en Spanje
De verschillen zijn groot. “In Cuba zijn er duidelijke denominaties, en vaak kun je als predikant ook echt werken in de kerk. Hier in Spanje is dat anders. Om in het pastoraat te dienen, moet je daarnaast een andere baan hebben. Dat mis ik wel. Maar de kern blijft hetzelfde: iedere gelovige heeft dezelfde behoefte aan de nabijheid van God. Zijn Woord en Geest geven kracht, waar je ook bent.”
Hoop en gebed
Opvallend genoeg vraagt Ariel niet om financiële steun. “We hebben Bijbels nodig en belijdenisgeschriften. En als het mogelijk is ook theologische boeken. Mijn bibliotheek moest ik in Cuba achterlaten.”
Zijn gebed is eenvoudig en tegelijk indringend: “Dat mijn gezin en ik een gemeente mogen vinden waar we onze gaven kunnen inzetten voor de opbouw van de kerk. Dat ik ook in Spanje mijn roeping kan uitleven: dienen in het Koninkrijk van God.”
