Eduardo Martinez: Predikant en pompbediende
Laatste update: 27-8-2025 Auteur: Hendrik van de Ridder
Het is zo maar een glazen pui in een afgelegen straat in Murcia. Niets verraadt dat het hier om een kerk gaat. Dan toch, als je door het glas tuurt, zie je op een tafeltje een opengeslagen Bijbel liggen. Met daarnaast de institutie van Calvijn en een houten kruis. En een Playmobil poppetje van Maarten Luther. Ik heb afgesproken met voorganger Eduardo Martínez en zijn vrouw Elissa. Eduardo, een Peruaanse immigrant, en Elissa, geboren in de regio, leiden een kleine reformatorische gemeente vanuit dit bescheiden gebouw.
Het houten kruis, zo vertelt hij, is van zijn opa geweest. Hij was een monnik in de orde van Franciscus, gekleed in lange pij, lopend op slippers en met dat houten kruis aan zijn zijde gegord. De moeder van Eduardo heeft het aandenken aan haar zoon gegeven omdat die nu eenmaal ook ‘in de kerk’ is gaan werken. Zodoende staat het kruis, door Eduardo ontdaan van het Christus beeld dat er eigenlijk op gespijkerd zat, nu ook in de etalage van het kerkgebouw.
Zoektocht
Eduardo groeit op in een pinkstergemeente waar hij ook Elissa leert kennen. Via internet komt hij op het spoor van het reformatorische gedachtegoed. Onder meer door theologen zoals Miguel Núñez en Sugel Michelén, bekende namen in protestants Latijns Amerika. Na een lange zoektocht komen Eduardo en Elissa tot de overtuiging dat de gereformeerde theologie het Bijbels gedachtegoed het beste omvat en ook het beste weergeeft wat een gezonde kerk is. Echter, in Murcia, een stad met bijna een half miljoen inwoners, is geen enkele kerk met een gereformeerde belijdenis te vinden.
Noodgedwongen beginnen Eduardo en Elissa daarom thuis samenkomsten te organiseren. Gaandeweg sluiten zich andere mensen aan. Sinds kort huren ze deze kerkzaal waar elke zondag zo’n 15 personen bijeenkomen. Dat aantal schommelt een beetje. Soms komen er nieuwe mensen bij en soms verlaten mensen de kerk omdat ze verhuizen. Maar het is ook voorgekomen dat Eduardo over de verkiezing preekte en verschillende mensen daardoor afhaakten.
Kerkzaal
Evangelisatie in het vanouds katholieke Murcia blijkt moeilijk. Het hart van de Spanjaard is harde grond om te bewerken. Het zijn met name Latijns Amerikaanse immigranten die zich bij de kerk voegen. Daarbij, men kan niet zomaar evangeliseren op straat. Zeker, er is vrijheid van godsdienst in Spanje, maar om als kerk met een luidspreker op straat te evangeliseren is een vergunning nodig. Die geeft de gemeente wel af, maar dan buiten het stadscentrum op plaatsen die voor evangelisatie ongunstig zijn.
Eenzaamheid
“Soms weet ik niet hoe ik met pastorale vragen moet omgaan, en er is niemand bij wie ik terecht kan om advies te vragen.”
Het werk is zwaar. Eduardo en Elissa bekostigen de kerk uit eigen middelen. Eduardo is pompbediende bij een tankstation. Hij werkt 7 dagen op en 2 dagen af. Uit de collecte komt maandelijks maar 50 Euro binnen, terwijl alleen de vaste lasten voor het kerkgebouw al € 550 bedragen. Toch blijven ze trouw doorgaan, ondanks de vele uitdagingen. Soms voelen ze zich alleen. Als het woord ‘eenzaamheid’ ter sprake komt, schieten ze vol: “Ik ben nog jong,” zegt Eduardo. “Soms weet ik niet hoe ik met pastorale vragen moet omgaan, en er is niemand bij wie ik terecht kan om advies te vragen.”
Praktische behoeften
Tijdens ons bezoek wordt duidelijk wat Eduardo en Elissa nodig hebben om hun werk voort te zetten. De huidige geluidsapparatuur is geleend; eigen apparatuur zou een belangrijke investering zijn. Daarnaast zoeken ze naar evangelisatiemateriaal en lesmateriaal voor kinderen. Het ontbreken van samenwerking tussen gereformeerde kerken in Spanje maakt deze uitdagingen groter. “Veel kerken werken geïsoleerd van elkaar”, merkt Eduardo op. “Een netwerk van kerken voor het delen van kennis en middelen zou een groot verschil kunnen maken.”
Het is zo maar een glazen pui in een afgelegen straat in Murcia. Niets verraadt dat het hier om een kerk gaat. Dan toch, als je door het glas tuurt, zie je op een tafeltje een opengeslagen Bijbel liggen. Met daarnaast de institutie van Calvijn en een houten kruis. En een Playmobil poppetje van Maarten Luther. Ik heb afgesproken met voorganger Eduardo Martínez en zijn vrouw Elissa. Eduardo, een Peruaanse immigrant, en Elissa, geboren in de regio, leiden een kleine reformatorische gemeente vanuit dit bescheiden gebouw.
Het houten kruis, zo vertelt hij, is van zijn opa geweest. Hij was een monnik in de orde van Franciscus, gekleed in lange pij, lopend op slippers en met dat houten kruis aan zijn zijde gegord. De moeder van Eduardo heeft het aandenken aan haar zoon gegeven omdat die nu eenmaal ook ‘in de kerk’ is gaan werken. Zodoende staat het kruis, door Eduardo ontdaan van het Christus beeld dat er eigenlijk op gespijkerd zat, nu ook in de etalage van het kerkgebouw.
Zoektocht
Via internet komt hij op het spoor van het reformatorische gedachtegoed.
Eduardo groeit op in een pinkstergemeente waar hij ook Elissa leert kennen. Via internet komt hij op het spoor van het reformatorische gedachtegoed. Onder meer door theologen zoals Miguel Núñez en Sugel Michelén, bekende namen in protestants Latijns Amerika. Na een lange zoektocht komen Eduardo en Elissa tot de overtuiging dat de gereformeerde theologie het Bijbels gedachtegoed het beste omvat en ook het beste weergeeft wat een gezonde kerk is. Echter, in Murcia, een stad met bijna een half miljoen inwoners, is geen enkele kerk met een gereformeerde belijdenis te vinden.
Noodgedwongen beginnen Eduardo en Elissa daarom thuis samenkomsten te organiseren. Gaandeweg sluiten zich andere mensen aan. Sinds kort huren ze deze kerkzaal waar elke zondag zo’n 15 personen bijeenkomen. Dat aantal schommelt een beetje. Soms komen er nieuwe mensen bij en soms verlaten mensen de kerk omdat ze verhuizen. Maar het is ook voorgekomen dat Eduardo over de verkiezing preekte en verschillende mensen daardoor afhaakten.
Kerkzaal
Evangelisatie in het vanouds katholieke Murcia blijkt moeilijk. Het hart van de Spanjaard is harde grond om te bewerken. Het zijn met name Latijns Amerikaanse immigranten die zich bij de kerk voegen. Daarbij, men kan niet zomaar evangeliseren op straat. Zeker, er is vrijheid van godsdienst in Spanje, maar om als kerk met een luidspreker op straat te evangeliseren is een vergunning nodig. Die geeft de gemeente wel af, maar dan buiten het stadscentrum op plaatsen die voor evangelisatie ongunstig zijn.
Eenzaamheid
“Soms weet ik niet hoe ik met pastorale vragen moet omgaan, en er is niemand bij wie ik terecht kan om advies te vragen.”
Praktische behoeften
Tijdens ons bezoek wordt duidelijk wat Eduardo en Elissa nodig hebben om hun werk voort te zetten. De huidige geluidsapparatuur is geleend; eigen apparatuur zou een belangrijke investering zijn. Daarnaast zoeken ze naar evangelisatiemateriaal en lesmateriaal voor kinderen. Het ontbreken van samenwerking tussen gereformeerde kerken in Spanje maakt deze uitdagingen groter. “Veel kerken werken geïsoleerd van elkaar”, merkt Eduardo op. “Een netwerk van kerken voor het delen van kennis en middelen zou een groot verschil kunnen maken.”
SEZ steunt het werk van Eduardo en Elissa. Ondermeer door het versturen van lectuur en het bekostigen van praktische hulpmiddelen. Ook proberen we Eduardo in contact te brengen met andere gemeenten met gereformeerde belijdenis in Spanje.
