Brief van een verpleegster uit Cuba
In samenwerking met stichting Woord in Actie en deputaatschap Bijzondere Noden verstuurden we grote pakketten met medicijnen naar onze contacten in Cuba die werken als arts of verpleegkundige.
Predikantsvrouw en verpleegster Gina ontving zo’n pakket:
‘Mijn lieve broeders en zusters, ik kan u eindelijk schrijven! Het waren intense werkdagen, met zeer weinig verplegend personeel beschikbaar. We hebben allemaal extra diensten moeten draaien om patiënten te kunnen verzorgen.
We hebben waarlijk God zien werken door middel van de verschillende hulpmiddelen die vanuit Nederland naar ons toe zijn gekomen. Als u kon zien hoeveel God heeft gedaan door de gulle handen van Zijn kinderen! Het is buitengewoon! De christelijke broederschap overtreft de verwachtingen van de mens, omdat de christelijke broederschap voortvloeit uit de liefde van God.
Ik kan u vertellen dat vlakbij ons huis een ongelovig gezin woont dat in grote moeilijkheden verkeerde. Midden in de Covid 19-pandemie werd bij de moeder maagkanker vastgesteld. Haar zoon, een vriend van mijn jongste zoon, zou laten weten hoe het ging. Ik had Loperamide nodig om de vele diarree na elke chemokuur te bestrijden. En daar was jullie pakket! Dit medicijn is niet te vinden in ons land, waar een grote crisis is en dan vooral in het gezondheidssysteem.
Voor iemand in extreme moeilijkheden en hopeloosheid, om de medicijnen te ontvangen die ze nodig hebben... U zou de sprankeling moeten zien in de ogen van de persoon die het krijgt!
Ik had de gelegenheid om haar het Evangelie van Jezus Christus te verkondigen en veel geestelijke vragen te beantwoorden. Ik bid tot God om het eeuwige leven in haar vruchtbaar te maken.
Een andere persoon die we kenden leed aan een te langzaam werkende schildklier. We bezochten haar huis met de medicijnen die ze nodig had, zonder zelfs maar te weten dat ze in bed lag en niet kon opstaan, omdat ze geen medicijnen had om in te nemen. Ze kon niet geloven dat we aan haar bed stonden en voor haar aan het bidden waren met het medicijn in onze handen! We zijn allemaal verrast.
Een bevriende verpleegster met een auto-immuunziekte die prednison nodig had, werd ook geholpen met de donatie.
Ik heb er een gewoonte van gemaakt om met verschillende medicijnen op zak naar mijn werk te gaan. Dit geeft me de mogelijkheid om erachter te komen welke mensen de medicijnen echt nodig hebben en op dezelfde plek, op het werk of onderweg naar het werk, heb ik hulp kunnen geven aan mensen in nood.
Allemaal vanwege uw helpende handen, die zich uitstrekken ongeacht de afstanden.
Wat kan ik u vertellen? In ons land leven we dagelijks in zo'n crisis, die ertoe heeft geleid dat verschillende gewetenloze mensen zich hebben toegelegd op het verhandelen van medicijnen die uit andere landen zijn meegebracht en tegen exorbitante prijzen in de gemeenschap zijn verkocht. Het besef niet in staat te zijn de kosten van een levensnoodzakelijk antibioticum te betalen om een leven te redden, is een dagelijkse ervaring geworden en dit is erg moeilijk. In deze harde realiteit zijn jullie, mijn broeders, instrumenten van liefde geworden en zonder het te weten, hebben jullie de tranen weggeveegd van hen die lijden onder pijn en ontberingen. U hebt de trieste realiteit van velen veranderd en een pad van licht in de duisternis gebaand. Bedankt! Heel erg bedankt dat u verder kijkt dan uw eigen land om ons te ontmoeten!
Er was ook een oude man alleen in extreme armoede die de laatste zorg van zijn leven kreeg met een deel van de door u gestuurde hulp. Ik had de gelegenheid om voor hem te bidden, om deel te nemen aan zijn zorg. God was die dag onder de armen en uw hulp was er ook.
Dingen zo eenvoudig als een trocart, een vlinder om een intraveneuze lijn te kanaliseren waarmee in noodgevallen een leven kan worden gered, zijn vaak niet aanwezig. Een plakband om een infuus te fixeren, die hebben we niet beschikbaar op de Intensive Care van ons ziekenhuis. Het is ondenkbaar. Zo gaan we elke dag om alles onder ogen te zien, met praktisch niets om aan te werken. En vaak komt het in me op: ‘Als ik maar de handschoenen had die ik nodig heb...’ ‘Als ik de medicijnen toch had die mijn patiënt nodig heeft’, ‘Als ik de juiste apparatuur zou hebben om de centraal-veneuze druk van mijn patiënten te meten.’, ‘Als ik een zuurstofsaturatiemeter had...’ wat zou er dan veel veranderen!
‘Doch laat ons goeddoende, niet vertragen; want te zijner tijd zullen wij maaien, zo wij niet verslappen.’’
Gina, een Cubaanse verpleegster
Predikantsvrouw en verpleegster Gina ontving zo’n pakket:
‘Mijn lieve broeders en zusters, ik kan u eindelijk schrijven! Het waren intense werkdagen, met zeer weinig verplegend personeel beschikbaar. We hebben allemaal extra diensten moeten draaien om patiënten te kunnen verzorgen.
We hebben waarlijk God zien werken door middel van de verschillende hulpmiddelen die vanuit Nederland naar ons toe zijn gekomen. Als u kon zien hoeveel God heeft gedaan door de gulle handen van Zijn kinderen! Het is buitengewoon! De christelijke broederschap overtreft de verwachtingen van de mens, omdat de christelijke broederschap voortvloeit uit de liefde van God.
U zou de sprankeling moeten zien in de ogen van de persoon die het krijgt!
Ik kan u vertellen dat vlakbij ons huis een ongelovig gezin woont dat in grote moeilijkheden verkeerde. Midden in de Covid 19-pandemie werd bij de moeder maagkanker vastgesteld. Haar zoon, een vriend van mijn jongste zoon, zou laten weten hoe het ging. Ik had Loperamide nodig om de vele diarree na elke chemokuur te bestrijden. En daar was jullie pakket! Dit medicijn is niet te vinden in ons land, waar een grote crisis is en dan vooral in het gezondheidssysteem.
Voor iemand in extreme moeilijkheden en hopeloosheid, om de medicijnen te ontvangen die ze nodig hebben... U zou de sprankeling moeten zien in de ogen van de persoon die het krijgt!
Ik had de gelegenheid om haar het Evangelie van Jezus Christus te verkondigen en veel geestelijke vragen te beantwoorden. Ik bid tot God om het eeuwige leven in haar vruchtbaar te maken.
Een andere persoon die we kenden leed aan een te langzaam werkende schildklier. We bezochten haar huis met de medicijnen die ze nodig had, zonder zelfs maar te weten dat ze in bed lag en niet kon opstaan, omdat ze geen medicijnen had om in te nemen. Ze kon niet geloven dat we aan haar bed stonden en voor haar aan het bidden waren met het medicijn in onze handen! We zijn allemaal verrast.
Een bevriende verpleegster met een auto-immuunziekte die prednison nodig had, werd ook geholpen met de donatie.
Ik heb er een gewoonte van gemaakt om met verschillende medicijnen op zak naar mijn werk te gaan. Dit geeft me de mogelijkheid om erachter te komen welke mensen de medicijnen echt nodig hebben en op dezelfde plek, op het werk of onderweg naar het werk, heb ik hulp kunnen geven aan mensen in nood.
Allemaal vanwege uw helpende handen, die zich uitstrekken ongeacht de afstanden.
Wat kan ik u vertellen? In ons land leven we dagelijks in zo'n crisis, die ertoe heeft geleid dat verschillende gewetenloze mensen zich hebben toegelegd op het verhandelen van medicijnen die uit andere landen zijn meegebracht en tegen exorbitante prijzen in de gemeenschap zijn verkocht. Het besef niet in staat te zijn de kosten van een levensnoodzakelijk antibioticum te betalen om een leven te redden, is een dagelijkse ervaring geworden en dit is erg moeilijk. In deze harde realiteit zijn jullie, mijn broeders, instrumenten van liefde geworden en zonder het te weten, hebben jullie de tranen weggeveegd van hen die lijden onder pijn en ontberingen. U hebt de trieste realiteit van velen veranderd en een pad van licht in de duisternis gebaand. Bedankt! Heel erg bedankt dat u verder kijkt dan uw eigen land om ons te ontmoeten!
Er was ook een oude man alleen in extreme armoede die de laatste zorg van zijn leven kreeg met een deel van de door u gestuurde hulp. Ik had de gelegenheid om voor hem te bidden, om deel te nemen aan zijn zorg. God was die dag onder de armen en uw hulp was er ook.
Dingen zo eenvoudig als een trocart, een vlinder om een intraveneuze lijn te kanaliseren waarmee in noodgevallen een leven kan worden gered, zijn vaak niet aanwezig. Een plakband om een infuus te fixeren, die hebben we niet beschikbaar op de Intensive Care van ons ziekenhuis. Het is ondenkbaar. Zo gaan we elke dag om alles onder ogen te zien, met praktisch niets om aan te werken. En vaak komt het in me op: ‘Als ik maar de handschoenen had die ik nodig heb...’ ‘Als ik de medicijnen toch had die mijn patiënt nodig heeft’, ‘Als ik de juiste apparatuur zou hebben om de centraal-veneuze druk van mijn patiënten te meten.’, ‘Als ik een zuurstofsaturatiemeter had...’ wat zou er dan veel veranderen!
‘Doch laat ons goeddoende, niet vertragen; want te zijner tijd zullen wij maaien, zo wij niet verslappen.’’
Gina, een Cubaanse verpleegster
Spreker nodig?
