70 jaar SEZ: Mogen wij, protestanten, zwijgen en het rijke evangelie voor ons zelf houden?
70 jaar SEZ
In dit jubileumjaar delen we enkele artikelen uit oude Zendingsbodes met u. Dit artikel verscheen in 1956 in nummer 4 van de 1e jaargang.
Mogen wij, protestanten, zwijgen en het rijke evangelie voor ons zelf houden en onze roomse medemensen ongewaarschuwd laten?
Ik ga u wat vertellen uit mijn nog korte practijk als medewerker aan de S.E.Z.
Een moeder van een groot gezin schreef mij één en ander, dat ik in het kort zal weergeven.
“Ik kom uit een groot gezin en werd streng katholiek opgevoed. Mijn broers moesten voor priester studeren en wij werden allen gepolst (7 meisjes) omtrent kloosterroeping. We studeerden graag en ik voelde wel voor het klooster, daar we thuis onmogelijk veel kibbelden. Toen ik hoorde, dat dit ook in het klooster zo was, bekoelde mijn liefde voor het kloosterleven.
Reeds als kind had ik er bewustheid van, dat ik een zondaar was. Maar door mijn opvoeding achtte ik mij niet slecht genoeg voor de hel. Het vagevuur echter werd mijn grote angstobject, omdat niemand dat kan ontlopen. Ik was erg godsdienstig, maar vond het rozenhoedje-bidden een hopeloos geratel zonder inhoud. Maar God was in mij werkende en ik ontdekte dat een goed rooms-katholiek beter was dan God Zelf. Als iemand ons iets heeft misdaan en vergeving vraagt, moeten wij dat vergeven en mogen geen wraak nemen, maar als we te biechten gaan en de zonden worden “vergeven”, dan na het sterven evengoed zoveel jaar naar het vagevuur. Tevergeefs vroeg ik elke geestelijke hoe dat nu te rijmen was met de liefde Gods tot zondaren. Verder werd ik er van overtuigd nooit de hemel te kunnen verdienen.
Door mijn buurvrouw, die gereformeerd was kreeg ik één en ander te horen over de betekenis van het Evangelie en dat een waar gelovige ook de zekerheid des geloofs deelachtig werd door genade alleen en dat God ook in moeilijke omstandigheden voor alle ware gelovigen hun grote Helper wil zijn.
Al spoedig vielen Maria en alle heiligen met haar van hun voetstuk, waarop Rome ze heeft gezet. Hierdoor was ik dus al een ketter geworden. In die dagen kreeg ik een droom, waarin ik Rome zag vergaan. Het was verschrikkelijk en ik begreep er niet veel van, alleen was ik erg ontdaan. Maar de Heere sprak tot mij: lees Openbaring 18. Toen werd mij alles duidelijk en het is mij steeds tot steun geweest als ze me weer wilden ompraten. Nu hebben we geen woorden genoeg om God te danken voor Zijn vele gunstbewijzen. Zijn Woord is onze gids en een rijke bron van vertroosting geworden.
Onze algehele toestand is veel beter geworden, ook naar het lichaam, en sinds ik Maleachie 3 : 10 in acht neem, hebben we weinig met finantiële moeilijkheden te kampen”.
Ja, lezer, ik geef het u weer, zoals deze vrouw, aan Rome’s kluisters ontkomen, het in alle eenvoudigheid aan mij heeft geschreven.
Zij schrijft verder: “Jezus alleen maakt zalig, geprezen zij Zijn Naam. Ik dank Hem, dat Hij mij nu tussen protestanten heeft geplaatst (ze komt uit een roomse streek), want ik kan wat het roomse systeem betreft nogal ongezouten uit de hoek komen en hier worden ze er maar wakker van. Ze vinden het bijvoorbeeld “prachtig”, dat er een nieuw bisdom is in Groningen en gaan net zo lief naar het r.k. ziekenhuis als naar een ander. Een broer van mij werd kapelaan, maar ook hem kon het leven van zelfrechtvaardiging niet voldoen”.
De vrouw heeft mij geschreven waar haar broer was en ik ben zo vrij geweest hem te schrijven. Ik heb op dat schrijven nog geen antwoord ontvangen. Maar wel iets anders. Van één onzer vaste medewerkers kreeg ik dezer dagen bezoek en die vertelde mij van zijn ontmoeting met een gewezen kapelaan. Toen hij mij diens naam noemde bleek het de broer van bedoelde vrouw te zijn. Deze broer is jaren in een klooster geweest en ontving van zijn zuster het boekje van ex-pater Padrosa, aan onze lezers wel bekend en anders vraagt u het maar aan, dan wordt het u gratis gezonden.
Ook de broer heeft de roomse kerk de rug toegekeerd en hoevelen zijn er zo van wie wij het niet weten? We mogen over deze dingen niet gering denken, wat het zeggen wil om een kerk als Rome te verlaten, vooral als men daarin geboren en opgevoed is en bovendien nog als priester geordend!
Wij drijven zo graag zending onder heidenen en mohammedanen, maar ligt het zendingsveld niet naast de deur? Zeg nooit er is toch geen praten aan. Niet geschoten is niet geraakt! De Heere heeft tot al Zijn volk gezegd: Gij zult Mijn getuigen zijn. Of gaan we zelf mank aan het niet zoeken van God? Of berusten we eenvoudig in onze gereformeerde belijdenis, inplaats van in de God onzer belijdenis?
In dit jubileumjaar delen we enkele artikelen uit oude Zendingsbodes met u. Dit artikel verscheen in 1956 in nummer 4 van de 1e jaargang.
Mogen wij, protestanten, zwijgen en het rijke evangelie voor ons zelf houden en onze roomse medemensen ongewaarschuwd laten?
Ik ga u wat vertellen uit mijn nog korte practijk als medewerker aan de S.E.Z.
Een moeder van een groot gezin schreef mij één en ander, dat ik in het kort zal weergeven.
“Ik kom uit een groot gezin en werd streng katholiek opgevoed. Mijn broers moesten voor priester studeren en wij werden allen gepolst (7 meisjes) omtrent kloosterroeping. We studeerden graag en ik voelde wel voor het klooster, daar we thuis onmogelijk veel kibbelden. Toen ik hoorde, dat dit ook in het klooster zo was, bekoelde mijn liefde voor het kloosterleven.
Reeds als kind had ik er bewustheid van, dat ik een zondaar was. Maar door mijn opvoeding achtte ik mij niet slecht genoeg voor de hel. Het vagevuur echter werd mijn grote angstobject, omdat niemand dat kan ontlopen. Ik was erg godsdienstig, maar vond het rozenhoedje-bidden een hopeloos geratel zonder inhoud. Maar God was in mij werkende en ik ontdekte dat een goed rooms-katholiek beter was dan God Zelf. Als iemand ons iets heeft misdaan en vergeving vraagt, moeten wij dat vergeven en mogen geen wraak nemen, maar als we te biechten gaan en de zonden worden “vergeven”, dan na het sterven evengoed zoveel jaar naar het vagevuur. Tevergeefs vroeg ik elke geestelijke hoe dat nu te rijmen was met de liefde Gods tot zondaren. Verder werd ik er van overtuigd nooit de hemel te kunnen verdienen.
Door mijn buurvrouw, die gereformeerd was kreeg ik één en ander te horen over de betekenis van het Evangelie en dat een waar gelovige ook de zekerheid des geloofs deelachtig werd door genade alleen en dat God ook in moeilijke omstandigheden voor alle ware gelovigen hun grote Helper wil zijn.
Al spoedig vielen Maria en alle heiligen met haar van hun voetstuk, waarop Rome ze heeft gezet. Hierdoor was ik dus al een ketter geworden. In die dagen kreeg ik een droom, waarin ik Rome zag vergaan. Het was verschrikkelijk en ik begreep er niet veel van, alleen was ik erg ontdaan. Maar de Heere sprak tot mij: lees Openbaring 18. Toen werd mij alles duidelijk en het is mij steeds tot steun geweest als ze me weer wilden ompraten. Nu hebben we geen woorden genoeg om God te danken voor Zijn vele gunstbewijzen. Zijn Woord is onze gids en een rijke bron van vertroosting geworden.
Onze algehele toestand is veel beter geworden, ook naar het lichaam, en sinds ik Maleachie 3 : 10 in acht neem, hebben we weinig met finantiële moeilijkheden te kampen”.
Ja, lezer, ik geef het u weer, zoals deze vrouw, aan Rome’s kluisters ontkomen, het in alle eenvoudigheid aan mij heeft geschreven.
Zij schrijft verder: “Jezus alleen maakt zalig, geprezen zij Zijn Naam. Ik dank Hem, dat Hij mij nu tussen protestanten heeft geplaatst (ze komt uit een roomse streek), want ik kan wat het roomse systeem betreft nogal ongezouten uit de hoek komen en hier worden ze er maar wakker van. Ze vinden het bijvoorbeeld “prachtig”, dat er een nieuw bisdom is in Groningen en gaan net zo lief naar het r.k. ziekenhuis als naar een ander. Een broer van mij werd kapelaan, maar ook hem kon het leven van zelfrechtvaardiging niet voldoen”.
De vrouw heeft mij geschreven waar haar broer was en ik ben zo vrij geweest hem te schrijven. Ik heb op dat schrijven nog geen antwoord ontvangen. Maar wel iets anders. Van één onzer vaste medewerkers kreeg ik dezer dagen bezoek en die vertelde mij van zijn ontmoeting met een gewezen kapelaan. Toen hij mij diens naam noemde bleek het de broer van bedoelde vrouw te zijn. Deze broer is jaren in een klooster geweest en ontving van zijn zuster het boekje van ex-pater Padrosa, aan onze lezers wel bekend en anders vraagt u het maar aan, dan wordt het u gratis gezonden.
Ook de broer heeft de roomse kerk de rug toegekeerd en hoevelen zijn er zo van wie wij het niet weten? We mogen over deze dingen niet gering denken, wat het zeggen wil om een kerk als Rome te verlaten, vooral als men daarin geboren en opgevoed is en bovendien nog als priester geordend!
Wij drijven zo graag zending onder heidenen en mohammedanen, maar ligt het zendingsveld niet naast de deur? Zeg nooit er is toch geen praten aan. Niet geschoten is niet geraakt! De Heere heeft tot al Zijn volk gezegd: Gij zult Mijn getuigen zijn. Of gaan we zelf mank aan het niet zoeken van God? Of berusten we eenvoudig in onze gereformeerde belijdenis, inplaats van in de God onzer belijdenis?
